Ciekawostki z historii akwareliW najprostszym rozumieniu akwarela to technika malarska, wykorzystująca farby rozpuszczalne w wodzie. Metoda takiego malowania znana była już w starożytnym Egipcie, nie stronili od niej także artyści bizantyjscy.
Na Dalekim Wschodzie techniką tą zdobiono wachlarze i parawany. W średniowieczu akwarelę zaczęto stosować do ilustracji ksiąg, zaś w renesansie wykonywano nią „podmalówkę", czyli wstępny zarys obrazu, na który następnie nanoszono temperę. Z kolei w epoce odrodzenia i baroku technikę akwarelową wykorzystywano do przygotowania szkiców większych prac olejnych.
Pomimo tak długiego rodowodu, akwarelę przez całe stulecia uważano jedynie za metodę pomocniczą dla malarstwa olejnego. W charakterze samodzielnej techniki malarskiej doceniono ją dopiero w XVII wieku. Początkowo moda na „wodne obrazy" rozkwitła w Anglii, skąd wkrótce przeniosła się do Europy Zachodniej. Największymi propagatorkami akwareli okazały się wówczas młode panienki z dobrych domów, dla których malowanie obrazków stało się sympatycznym hobby, nie wymagającym znacznych nakładów finansowych ani wybitnego talentu. Dzięki kolorowym plamom i rozmytym konturom nawet niezbyt udane prace mogły uchodzić za "miłe dla oka". Począwszy od XIX wieku popularność akwareli stałe rosła. W końcu technikę tę docenili także prawdziwi artyści, co zaowocowało wieloma wspaniałymi dziełami.
W starożytności akwarelą malowano miniatury na kości słoniowej i pergaminie, później w charakterze podłoża stosowano specjalny porowaty papier, a w Chinach jedwab. Preferowano – i tradycja ta pozostała do dzisiaj – pędzle z naturalnego włosia, głównie sobola. Obecnie najlepszy papier akwarelowy produkuje się z lnu i bawełny, zaś za idealny uchodzi taki, w skład którego wchodzą jedynie włókna lniane.
Na przestrzeni wieków wypracowano dwa podstawowe sposoby malowania akwarelowego:
1. na mokro – papier zwilża się wodą, a następnie nakłada farby, które wzajemnie się przenikają, dając efekt miękkości konturu;
2. na sucho – nakłada się warstwę farby i czeka aż wyschnie, po czym kładziona jest kolejna warstwa. Z reguły nie przekracza się liczby trzech warstw, gdyż często moczony papier ulega zbytniemu odkształceniu.
W ujęciu ogólnym akwarela jest techniką laserunkową, gdzie kolejne warstwy są transparentne (przezroczyste), przy czym nie używa się białej farby. Tradycyjnie barwa ta uzyskiwana jest poprzez zostawianie plam nie zamalowanego podłoża. Dokładniejsze malowanie detali umożliwia mała ilość wody na pędzlu.
Obecnie akwarela stanowi ulubioną technikę pejzażystów oraz portrecistów, chętnie stosowana jest także przez ilustratorów. Często też występuje jako element technik mieszanych z tuszem, pastelem, temperą itp.
Źródło i tekst
http://www.srebrni.pl/
