Zwykle, odkąd dysponuję aparatem cyfrowym, czyli niemal tak długo jak maluję  (jakieś dwa lata) mam w zwyczaju fotografować swoje obrazy. I nie powiem pewnie niczego nowego że mam często spore kłopoty z uchwyceniem naturalnych kolorów. NIe spodziewam się usłyszeć o żadnej uniwersalnej cudownej metodzie, dobrej w każdej sytuacji ale może coś ciekawego ...

Każdy aparat reaguje inaczej, nawet tej samej firmy, Przed tem miałem sonego  (chyba s80 się nazywał) bardzo fajny aparaciK i dośc dobrze odwzorowywał kolory. Oczywiście trzeba było odpowiednio do sytuacji wybrać odpowiedni balans bieli.
Ale ni jak nie mogłęm utrafić z fioletami. Fiolety na mieśce i w plenerze (np ubrania ludzi) wychodziły ok. Na obrazie gdy jest ich dużo też nieźle ale gdy jest tylko trochę fioletowości tu i ówdzie to zawsze wychodziły chabrowo-szare.
Taraz mam sonego H3 takie coś między "lustrzanką" a "compactem" czyli jak niekórzy mówią "bridge".
Fajny aparacik ale oprogramowanie ma zupelnie inne do poprzedniego.

Zwykle próbuję w różnym oświetleniu, naturalnym i sztucznym, przy różnych programach i z różnym balansem bieli...  Efekty czasem lepsze czasem gorsze ale nigdy nie idealne. Problem z fioletami ten sam.

Najlepiej wychodzi przy żarówkach udająch światło dzienne i z balansem bieli "na żarówkę" a potem już na komputerze po wciśnięciu funkcji w Elements Photoshopie (bardzo podobny do zwykłego Photoshopa tylko ciut uproszczony... i TAŃSZY) Enhance>AutoLevels, która całkowicie zmienia zdjęcie, zdejmując jakgdyby z niego korzuszek szarości czy zżółknięcia, potem jeszcze delikatnie wyreguluję na jasności i kontraście i jest w miarę ok. Ale czasem muszę kombinoweć z Enhance>Color>Hue/Saturation na różnych zakresach barw i inne cuda na kiju a i tak nie tak.


Taki mały przykład na moim ostatnim "dziele":

zdjęcie przed
 


i po obróbce



 Robiłem tak jak opisywałem + jeszcze jakieś inne rzeczy, kręciłem czym się dało, Próbując na całości i na fragmentach jakoś to wszystko wyregulować.
Ale wciąż mam zastrzeżenia. Niebo powinno być bardziej takie szarawo seledynowe a mniej brzoskwiniowe, a tych kilka błękitnawych plamek na pierwszym planie bardziej fioletowawe i trochę ciemniejsze.
No i może w dolnym prawym rogu więcej cieplejszych brązów.
Ale jakoś nie potrafie uzyskać tego nie psując całości tak żeby wszystko razem wyglądało dobrze.
W sumie to najlepsza (najprawdziwsza) wersja jaką udało mi się uzyskać ale nie całkiem zgodna z originałem.
Może spróbuję jeszcze potem z tylko sztucznym światłęm gdy zrobi się ciemno na dworzu, bo to jest przy żarókach ale trochę zmieszanych z naturalnym światłem. (Z samym naturalnym wszystko wychodziło jakieś takie za szarobłękitne, mimo że próbowałem na różnych ustawieniach aparatu)


NApewno wszyscy mają podobne problemy, wiem to  chociażby stąd, że  oglądając albumy, czy zdjęcia w internecie obrazy wielkich malarzy a potem idąc do galerii.... nigdy na zdjęciu nie ma tego co widzę na żywo. I nie chodzi tu tylko o fakturę, bo to rozumiem że trzeba zobaczyć a najlepiej jeszcze dotknąć ale o kolory które wydawałoby się mogli by zrobić na zdjęciu takie jak w rzeczywistości.

A może Wy macie jakieś swoje interesujące wypróbowane metody i sztuczki  ??

Fajny post szklanytygrysie
I fajnie zestawione te dwa obrazy są...

Ode mnie kilka spostrzeżeń:
1. Zdjęcia od jakiegoś czasu robię przy świetle dziennym, ale przy zachmurzeniu, na podłogę balkonu kładę obraz i zdjęcie pstrykam z góry, w razie potrzeby uprawiając wspinaczkę nastołkową. Jest  to o tyle ważne, że większość moich prac powstaje na papierze, więc kładzenie ich na płaszczyźnie jest mocno wskazane...  Z doświadczenia wiem, że tak zrobione zdjęcie wymaga najmniej późniejszej obróbki i pozwala zachować najwięcej naturalnego koloru...

2. Robię kilka zdjęć, potem wybieram jedno...

3. Na Twoim pierwszym zdjęciu widać, że jak się wytnie z niego prostokąt obrazu, to albo nie będzie cała powierzchnia płótna, albo będzie tło "z otoczenia"... Wiadomo, ze obiektyw powinien być prostopadle do płaszczyzny obrazu i najlepiej w centrum wycelowany, to też mi się najlepiej udaje jak fotę robię "z góry"...

4. Ważna sprawa, to nie starać się robić zdjęcia tak, by obraz zajmował praktycznie całe ujęcie. Przecież raczej nie trzeba nam reprodukcji w rozdziałce 4567x5678 pikseli, tylko raczej tak do 1000 pikseli dłuższy bok, a największe zniekształcenia obrazu powstają "przy brzegach", zniekształcenie beczułkowate najłatwiej zobaczyć, ale są też te abberacje kolorów itp... szklanytygrys jak widać na pierwszym zdjęciu o tym wie:)

5. Do obróbki późniejszej używałem kiedyś Photoshopa, teraz przestawiłem się na Photofiltre, z dwóch powodów, pierwszy: jest darmowy, więc mogę go bez licencji mieć na kompie w pracy, drugi: jak się fotę dobrze strzeli, to nie trzeba wiele obróbki, prosty edytor jest wystarczający, a autoograniczenie sprzyja inwencji:). Photofiltre ma jedną (dla niektórych wielką) wadę, fatalnie (MZ błędnie) działające funkcje autocontrast i autolevels, no ale szczerze mówiąc te funkcje są przydatne przy obróbce zdjęć jako takich, w przypadku zdjęć obrazów i tak najlepiej te wartości samemu ustawić, ja i tak mam sztalugę blisko monitora, więc po prostu każde swoje działanie "konsultuję z rzeczywistością"...

PS. Fakt, ZAWSZE jak widzę w realu obraz widziany wcześniej na reprodukcji to jestem zaskoczony. Zresztą to można zobaczyć chociażby porównując reprodukcje ze sobą, niech nawet obie będą w świetnie wydanych albumach, potrafią naprawdę mocno się różnić...

To oczywiście wiem a z ewentualnymi  zniekształceniami radzę sobię przez Imge>Transform>Skew - w przypadku zniekształcenia beczułkowatego czasem trzeba obraz "prostować" po kawałku. a nie całą płaszczyzną na raz. wycinam prostokąt tak by obraz wpisany był w niego swoimi najbardziej wysuniętymi krawędziami.  Dociągam cały lub większoość boku tylko troszkę, potrem jego mniejszy kawałek - ten bardziej ugięty, potem jeszcze mniejszy. aż w końcu całośc obrazu miesci sie idealnie w prostokącie.  Mam nadyieje że wystarczająco przejrzyście to opisałem W tem sposób można sprawić że  obrazy "pstryknięte" nawet pod sporym skosem stają się rzutami prostopadłymi bez rzadnych zniekształceń.
To niby proste i logiczne, ale pamiętam że gdy kilka lat temu miałem swój pierwszy intymny kontakt z komputerem to była prawdziwa magia

Dlatego choć może nam wydać się to naiwnie proste i oczywiste zrobiłem taki mały...  (czy to nazywa się tutorial ??) dla początkujących

1. Zdjęcie pierwotne



2. Przycinamy tak by docelowy obraz wpisany był w prostokąt



3. Jeden z boków dociągamy za pomocą narzędzia transormującego obraz. jedka tak by ewentualna krzywizna nie schowała się za granicami obrazu a była widoczna w jego obszarze.



4. Potem robimy to samo z mniejszym "krzywym kawałkiem obrazu, i z jeszcze mniejszym.....







5. Aż uzyskujemy prosty bok



6. Teraz analogicznie z kolejnymi bokami







7. W końcu mamy obraz wpisany ładnie w wycięty prostokąt



8. Teraz już tylko zmieniamy rozmiar obrazu i jego proporcje tak by były zgodne z rzeczywistościa i gotowe



Może nie jest to super fachowe, może trochę prymitywne ale w  ten sposób możemy "wyprostować" sobie czasem bardzo mocno zniekształcone  i robione z boku, pod skosem fotografie obrazów. W przypadku mocnego zniekształcenia beczułkowatego, gdy najbardziej wystający jest środek boku a nie jego róg robimy tak samoi z każdym z boków jednak zacznając od zaznaczenia połowy obrazu (miejsce przecięcia zaznaczenia w najbardziej wybrzuszonym miejscu i idąc stopniowo coraz mniejszymi partiami ku bokom. Potem kolejny bok...


dodano :

Dzięki VanGob za fachowe rady i zabiegi nad moim zdjęciem. To pierwsze z Twoich trzech prób najbliższe jest prawdy, choć jednak to moje mimo wszystko bliższe. Wieże że gdybyś widział mój obraz na żywo zrobiłbyś to idealnie. Jednak Twoje wskazówki są bardzo cenne - poeksperymentuję 

Ja to wiem i zwykle staram sie tak jak mówisz robić jak najprościej i bez zniekształceń zdjęcie. Tu do tego postu specjalnie wybrałem takie zdjęcie troche z boku..
Jednak zapomniałeś o jeszcze jednej istotnej rzeczy. Ty masz swoje pastele. Chyba nie zrobię błędu jeżeli powiem że Twoje prace są w miarę matowe, a to oznacza że nie masz do czynienia z różnego rodzaju odbiciami i refleksami. Olejne farby (szczególnie świeże) bardzo cząsto dośc mocno blyszczą i czasem trzeba poszukać odpowiedniego kąta padania światła i patrzenia żeby uniknąc refleksów, gdy maluję szpachlą często mam do czynienia z bogatą fakturą i znów musze ustawiać się tak żeby nie było widać cieni i błysków na "fałdach" farby. Gdybym miał profesjonalne studyjne oświtlenie to co innego, wtedy mógłbym ustawić lampy tak by było pięknie... ale nie mam. W dodatku sporo malowałem na szkle (to wtedy nauczyłem sie stosować tą metodę) a tu, w przypadku witraży i transparentności, różnego  tła, lub otoczenia po drugiej stronie szkła dochodzi jeszcze więcej problemów, czasem takie zdjęcie z boku, biorąc wszystkie za i przeciw jest poprostu w moim przypadku lepsze.

Ale wracając do tematu.
MZ najlepszą wersją dyfuzora jest kalka techniczna, sprawdzone i wypróbowane.
No i jest jeszcze jeden sposób, tyle, że "mniej darmowy", filtr antyrefleksyjny do aparatu, problem odbić znika
Ale masz rację szklanytygrysie, są takie sytuacje, że "najmniejszym złem" jest fota pod kątem

Poza tym masz rację, ze pastele przeważają w mojej twórczości, ale co jakiś czas wracam/przestawiam się na akryle/oleje/tempery. Na dodatek ja maluję farbami mocno fakturowo (różnica w grubości farby do ok. 1 cm.), więc znam ból związany z fotografowaniem takich prac. Dlatego napisałem o balkonie i zachmurzonym niebie... U mnie się sprawdza.
Zresztą ja pastelami też maluję "grubo" i te sposoby, które podałem pozwalają jako tako zachować kolory, szczególnie, że używam lakieru w trakcie malowania, takie malowanie skutkuje tym, że powierzchnia obrazu strasznie rozprasza światło (że tak powiem, odbija we wszystkich kierunkach, tego nie widać okiem, aparat niestety "widzi").
Tak szczerze mówiąc jest tylko jedna technika, z której fotografowaniem ja osobiście nie miałem żadnych problemów, akwarela, którą można fotografować każdym aparatem i w każdych warunkach bez problemów...